Yn yr ardd eto

Yn aml dwi’n teimlo yn gaeth i’r ardd yr adeg yma o’r flwyddyn. Os dwi’n troi fy nghefn arno fo am dipyn bach mae pethau wedi mynd yn wyllt. Mi ges i ddipyn o hoe o ddyfrio am ryw wythnos yn unig, pan gawson i dipyn o law: dim digon i newid y sychder llawer, ond digon i ddim rhaid dyfrio bob ail ddydd, bron, ar wahan i’r coed ffrwythau. Unwaith mae nhw wedi tyfu rhywfaint, ar ôl ryw dair flwyddyn, does dim angen dyfrio rhy amal. I ddweud y gwir, mae’n well gwneud llai amal a gwneud yn ddrylwyr a wedyn mae’r gwreiddiau yn mynd i lawr i chwylio am y dŵr. Ond mewn amser sych sych fel hyn, mae angen rhywfaint o ddyfrio ar y coed hefyd.

Ond pan dach chi’n gofyn pam dach chi’n treulio gymaint o amser yn yr ardd, mae rhywbeth yn blodeuo, neu yn ffrwytho a mae o’n deimlo’n werth o. Treuliais bore ddoe yn gwneud saws tomato hefo’r tomatos a hefyd yn gwneud siytni hefo’r afalau. Dyma’r tomatos yn y basged a wedyn yn barod i fynd i’r popty hefo dipyn o foron (o’r ardd), nionod, garlleg, perlysiau, seleri ac olew. Cawsom rhan o’r saws neithiwr a mae’r gweddill yn y rhewgell. Blasus!