Y barcutiaid lleol

O’r diwedd, dwi’n cyfranu at y flog yma.  Heb gwneud am dipyn.  Ac unwaith eto mae’r tecnoleg yn fy erbyn i.  Unwaith, roedd y lluniau ar yr iphone yn cael eu rhoi i’r cyfrifiadur unwaith wedi i’r ddau cael cysylltiad, ond rŵan dydy o ddim yn digwydd fel yna bob tro.  Ac yn sicr dim  heddiw, am ryw reswm.

Beth bynnag.  Dwi ddim yn yr Eisteddfod a dim yn medru mynd eleni.  Blwyddyn nesaf, gobeithio.  Dwi wedi bod yn gwylio’r barcutiaid lleol yn ddiweddar.   Mae un neu ddau i’w gweld o gwmpas y dref yma, a weithiau yn hedfan uwchben y comin,  lle byddaf yn mynd a’r ci am dro.

Wythnos yn ôl, cafodd y gwair ei dorri. 

 

Mae’r gwair yn cael ei adael i dyfu drwy’r rhan fwyaf o’r haf, a mae hynny’n beth dda - yn denu adar i hela a nythu, a ieir bach yr haf (ond dim llwyddiant gyda tynnu llynau o’r rheina).  

A tuag at ddiwedd mis Gorffenaf, mae’r gwair yn cael ei dorri.  Ac ar ol hynny, roedd y barcutiaid ym mhobman - wel dyna sut oedd o’n teimlo.  Pump ohonyn nhw.  Yn amlwg roedd o’n llawer haws cael gafael ar y llygod bengron.

Mae’n rhyfedd meddwl bod y barcud mor brin ddeugain mlynedd yn ôl, ac yn sicr yn aderyn Cymreig.  Ond ryw bum mlynedd yn ôl (os dwi’n cofio’n iawn) roedden yn gweld y barcutiaid gyntaf yn yr ardal yma.  Roeddent wedi eu sefydlu o gwmpas y Chilterns - dim mor bell i ffwrdd, a hefyd roedd rhai ryw bump ar hugain milltir i’r gogledd, a roedden ni’n dechrau gweld ambell i un yn fama.  Erbyn heddiw, dan ni’n gweld un neu dda yn eithaf aml.  Ond dwi erioed wedi gweld pump gyda’i gilydd o’r blaen.  A mae nhw’n adar hardd iawn.

Ond dwi ddim wedi cael llun da eto - a gyda’r gwair wedi ei gasglu rŵan, does dim gymaint o farcutiaid o gwmpas.  Duma beth sydd gen i.

Felly, bydd angen amynedd, amser a’r golau iawn!